به نقل از «طرفداری»

وقتی گام هایت را محکم بر می داری/ چند خطی برای این روزهای یوونتوس

تاریخ انتشار: ۲۳ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۷۷۱۵۶۳

مکس الگری در کنفرانس پیش از بازی با ویارئال در لیگ قهرمانان گفته بود "باید جوری بازی کنیم که حسرتی در کار نباشد". نتیجه آن بازی شکست سنگین 0-3 و حذف زودهنگام در مقابل دیدگان هواداران در استادیوم آلیانس تورین بود. بعد از حدود 3 هفته از آن بازی، یوونتوس باز هم در خانه و این بار برای حفظ امید های اندکش در سری آ به مصاف اینتر رفت و این بار هم نتیجه ناامید کننده بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هواداران یوونتوس پس از شنیدن سوت پایان هر دو بازی غم و اندوهی شدید را تجربه کردند، باخت در بازی خانگی، افسوس از دست دادن رقابتی دیگر و حسرت موقعیت های از دست رفته در جریان بازی. اما یک تفاوت کوچک، شاید شکست مقابل رقیب سنتی و دشمن همیشگی را قابل هضم تر کرد.

اختصاصی طرفداری - همیشه به عنوان یک هوادار، در طول مدت یک مسابقه دندان هایم را روی هم می سایم و از شدت خشم رگ های گردنم بیرون می زند، روی هر صحنه ای به حق، یا به نا حق سر بازیکن و مربی خودی، یار حریف و یا حتی داور داد می کشم و اگر شنیدن سوت پایان با شکست تیمم همراه باشد دنبال چیزی می گردم که به دیوار بکوبم. در این لحظه دیدن خوش و بش بازیکنان با هم و لبخندی که می زنند دیوانه کننده به نظر می رسد. اینکه چطور من که فقط نشسته بودم آدرنالین بدنم به حدی بالاست که می توانم قتل عمد انجام دهم و آنها بعد از نود دقیقه دویدن و با وجود شکست، آرام به سمت هم می روند، روی شانه های هم می زنند، می خندند و در همان لحظه همه چیز را به فراموش می سپارند و قرار گلف هفته آینده را هماهنگ می کنند. با اینکه حرفی که زدم به واقعیت نزدیک است و احتمالا شما هم آن را تجربه کرده اید اما مسلما انتظار ندارم بعد از هر بازی دعوا و درگیری رخ دهد و این شعار "دشمن درون زمین و دوست بیرون زمین" منطقی به نظر می رسد. با این همه وقتی بازیکنی از روی تعصب و ناراحتی حس واقعی درونی اش را با لبخند تصنعی بزک نمی کند و با خروش و طغیان وجودش همراه می شود واقعی ترین قاب  به تصویر کشیده می شود، مثل عصبانیت بوفون بعد از اعلام پنالتی به سود رئال مادرید در سال 2018 که موجب اخراجش از بازی و حواشی بعد از آن شد.

در این بازی ها و شرایط حداقل انتظار یک هوادار از بازیکنان و مربیان تیم مورد علاقه اش این است که هرچه در توان داشته اند را انجام داده باشند و همه کارت های دستشان را بازی کرده باشند. وقتی ناراحتی را در چهره و خستگی را در گام های بازیکنان می بینی آرام می شوی و این احساس را می کنی که آنها هم به اندازه تو دلسرد هستند، نتیجه را دوست نداشته اند و از فردا باز هم برای اینکه دیگر این اتفاق نیافتد تلاش می کنند. این حس و اتفاق، تفاوت میان حال و هوای یوونتوسی ها را شب شکست مقابل ویارئال و باخت مقابل اینتر توصیف می کند. وقتی مکس دیوانه با تردید و احتیاط ترکیب هجومی تری در بازی لیگ قهرمانان به میدان نفرستاد و در انتظار تک گل شاگردانش با خونسردی تا دقیقه 78 و بعد از گل زیردریایی ها صبر کرد، تگ گلی که هرگز زده نشد تا اتفاقات مطابق میل او پیش نرود و داستان تلخ غافلگیری بیانکونری با یک پنالتی یا ضربه ایستگاهی یا ... برای او هم مثل پیرلو و ساری تکرار شود. حتی خود الگری هم تجربه اینچنین شوک هایی را در گذشته داشت، مثل حذف در آلیانس مقابل بایرن یا همان بازی با رئال مادرید در برنابئو، که در حالی که 2 تعویضش را برای وقت های اضافه و نقشه های تاکتیکی بی انتهایش نگه داشته بود تیغ تیز سرنوشت رشته های ذهنی اش را پاره کرد. عقب افتادن در بازی ای که خودت را از پیش تیم برتر می دانی، موقعیتی است که ذهن بازیکنان یووه اصلا آماده هضمش نبود و تَرک کوچک تبدیل به دره ای عمیق و شکستی مفتضحانه شد. بازیکنانی که پس از شنیدن سوت پایان بازی به راحتی می توانستند یک نیمه دیگر بازی کنند و به قدری اقتصادی دویده بودند که حتی وقتی در دقایق پایانی لازم شد فشار بیاورند دویدن را از یاد برده بودند. چه از بعد تاکتیکی و چه به لحاظ بدنی بوده باشد، در بیشتر دقایق بازی ایستاده در مقابل یار صاحب توپ تیم اسپانیایی نظاره گر ماجرا بودند و به ندرت خط عرضی کنار دروازه ویارئال را لمس کردند. در عوض در بازی با اینتر از ابتدا و با پشتیبانی تشویق هوادارانی که استادیوم را پر کرده بودند پر تحرک و پویا بازی کردند، خواستن در گام هایشان و در هیجان به جریان انداختن سریعتر بازی در هر وقفه ای دیده می شد و هرچند باز هم موقعیت ها به گل تبدیل نشدند اما در پایان خسته و عرق کرده، با عصبانیت از شکست و خشم به نتیجه نرسیدن در نگاه هایشان، مرهمی بودند بر درد باخت هواداران.

الگری و یارانش حتما برای نمایششان در هر دو بازی دلایلی محکمی دارند، از مصدومیت ها و توانایی های بدنی بازیکنان گرفنه تا مشکلات فنی در تمرینات و ... که همه قابل قبول هستند و اگر به عنوان یک هوادار به مجموعه یوونتوس اعتماد داشته باشید باید آنها را بپذیرید اما هر چه که بوده باشد باز هم فقط می تواند ذهن را آرام کند و دل یک هوادار متعصب فقط با غریو شادی موفقیت و پیروزی می تپد و هیچ دلیلی نمی تواند آن را فریب دهد.

بحث اعتماد به الگری و یا کیفیت بازیکنان یووه مباحثی هستند که در هر وضعیتی محل مناقشه هستند و هیچ طرفی از موضع دفاع و یا انتقادش عقب نمی نشیند و فقط زمان و کارنامه عملکرد تیم می تواند برنده این جدال را مشخص کند. منصفانه باید گفت که تبدیل مجموعه ای از بازیکنان سرگردان به یک تیم که شباهت هایی هرچند کم به دی ان ای یوونتوس دارد برای مکس الگری قدم مهم و قابل اتکایی به حساب می آید اما برای تیفوسی هایی که ابتدا وعده فوتبال چشم نواز و نتیجه گیر را گرفته بودند و حالا دوباره باید با مکس به دنبال برد های با حداقل گل و موقعیت، و یا به قول خود سرمربی زشت با سختی و مشقت کشیدن باشند. امید آنها به این که حداقل الگری بعد از دو سال استراحت با ایده ها و سبکی متفاوت برای ساختن یوونتوس مدرن به صحنه برگردد هم تا به اینجا به دست باد سپرده شده است. البته او ثابت کرده مدیری توانمند است و گام به گام طراحی نقشه اش را با وسواس دنبال می کند، و همانطور که در روزهای ابتدایی ورودش به یوونتوس، که ورودی بدون استقبال گرم هم بود، از میراث کونته استفاده کرد و به مرور تیم خودش را ساخت، می توان این بار هم به او فرصتی برای تلاش کردن و ساختن داد.

پروژه ها برای به سرانجام رسیدن قدم های مستحکم و اراده های قوی را طلب می کنند و نتیجه، چه شکست و چه پیروزی برنامه طراحی شده اهمیتش به اندازه روند عملیاتی آن نیست و فقط درک درست شرایط و تصحیح به موقع ریل مهم می نماید. پروژه ای که با ساری و پیرلو و البته تاثیرات منفی پاندمی کرونا به نتیجه نرسید. جایی که تردید و سردرگمی در تک تک پاس ها و حرکات بازیکنان یوونتوس مشاهده می شد و حتی حرفه ای هایی با آن تعداد بازی بین المللی و ملی هم نتوانستند به سرعت خودشان را با خواسته های جدید سرمربیان در تغییر مدل بازی تطبیق دهند و از دادن پاس های چند متری و پیدا کردن یکدیگر هم عاجز بودند. حالا اما با الگری روندی با شیب ملایم تر در حال پیگیریست و حداقل این امید در هواداران یووه باقی است که ذهنیتی متفاوت از قبل با مکس و تیم جدید نقل و انتقالات و مدیریتی یووه در جریان باشد تا هم توان رقابت با غول های اروپایی حاصل شود و هم مقبولیت در ارائه بازی و نمایش های دلپذیرتر.

با این حال حتی اگر الگری معجزه هزاره را رقم بزند و در حالی که ناپولی و تیم های میلانی دچار جنون در نتیجه گیری شده باشند، یووه به قهرمانی سری آ برسد، باز هم حذف به آن شکل از لیگ قهرمانان به راحتی التیام پیدا نمی کند. شاید بازی با اینتر نقطه عطفی باشد و بعد از سپری کردن تابستانی خوب و با بازگشت کیه زا که یووه و ایتالیا نبودش را به بی رحمانه ترین شکل حس کردند، تیم توانایی بازی های سریعتر و قدرتمند تر را پیدا کند و نه در ایتالیا که در اروپا توان مقابله با روش های نوین و فوتبال سریع رقبای فوق العاده اش را داشته باشد تا در پایان بازی ها دیگر نه حسرتی در کار باشد و نه پشیمانی.

اخبار داغ 

اولین واکنش علی دایی به ماجرای باز کردن کرواتش در قطر ساکت الهامی: 300 دقیقه برابر استقلال گل نخوردیم؛ فرهاد بهترین تیم ایران را ساخته است حقیقی: حرف مفت می زنند که من پنالتی گیر نیستم / فیلم پیراهن اول احتمالی آرژانتین در جام جهانی 2022 / عکس نام کریم بنزما در صندوق رای‌گیری انتخابات ریاست جمهوری فرانسه

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۷۷۱۵۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تساوی سرد و بی‌حاصل یوونتوس و میلان

مهم‌ترین بازی هفته سی‌وچهارم سری آ بین تیم‌های یوونتوس و میلان برگزار شد که این بازی در نهایت با تساوی بدون گل به پایان رسید.

به گزارش ایسنا، یوونتوس در ورزشگاه آلیانز میزبان میلان بود اما جدال تیم‌های دوم و سوم جدول برنده نداشت.

شاگردان الگری در طول بازی نمایش بهتری داشتند و موقعیت‌های بیشتری ساختند اما اسپورتیلو، سنگربان میلان مانع از فروپاشی دروازه تیمش شد و ستاره زمین لقب گرفت.

با این تساوی میلان ۷۰ امتیازی شد و یوونتوس با ۶۵ امتیاز در جایگاه سوم ماند. اما این نتیجه بیشتر به ضرر یوونتوس بود چرا که حالا بولونیا در صورت پیروزی در بازی این هفته خب می‌تواند جایگاه سوم بیانکونری را از آن‌ها بگیرد.

انتهای پیام